“Arrosaren izena” nobelan, Umberto Ecok Italia iparraldeko monastegi zahar bat deskribatzen du. Liburutegi handia dute, kultur gune handia delarik. Gaur egun ez dirudi nekeza liburu sorta dezente bat metatzeak, baina irudikatu duela 900 urte liburuak banan-banan kopiatu behar zirenaren garaia. Nobelan hainbat kopiagile agertzen dira, pazientziaz eta jakinduriaz beteak lan geldo hori burutuz.
Hainbat mende beranduago, mekanizaturik dago idatzien kopia. Gutenbergen inprentak bezainbeste akaso ez, baina fotokopiagailuek asko erraztu dute lana. Erromantizisimoak erromantizismo, ukaezina da.
Baina horrek ez dio meritua kentzen Aitorri, olagarroa bailitzan mugitzen baita bere denda txikian. Berdin dio karnetaren kopia izan ala orri sorta mardula izan, trebe jardungo baitu beti .Gizonak bi gauza batera ez, lau gauza batera egin ditzake topikoak apurtuz.
Eta bere bezerook zut egoten gara, esperoan kontu kontari ala kortxoko orriak irakurtzen, horrenbeste makina dauden gela batean gizatasun asko egon daitekeela egiaztatuz.
