Hasieratik esango dut ez ditudala gustuko (edukiaz ari naiz, diseinuan, denetik dagoelako) hiriko kaleetan, eta zenbait toki publikotan, doan banatzen dituzten 20 minutos, Qué! Adn, Metro eta era horretako egunkariak.
Egunkari horiek duten kazetaritza estiloa negargarria iruditzen zait —hurrengo baterako utziko dugu euskarari ematen dioten tratamendua!—, tontakeri mordoa argitaratzen dute, eta tontakeria ez dena, idazten duten tonuagatik, ikuspuntuagatik edo motz idazteagatik, berehala, tontakeri edo bitxikeri hutsa bihurtzen dute.
Atzo, guztiz harrituta geratu nintzen 20 minutos-ko Bilbaoko edizioko azalean irakurritako izenburu batekin. Albistearen gaia, Cabo Verden sekulako krudelkeriaz hildako bi neska italiarren (hirugarrena, txiripaz irten zen bizirik) kasua zen.
Benetan gaiztoa iruditu zait esaldi berean “lapidación” eta “pasional” hain modu nazkagarrian batzea (edizio guztietan atera zuten izenburu berdina). Hau ote da, “erakargarri”, “ulergarri” eta “erraz irakurtzeko” moduko idazketaren adibidea? edo, haserretu barik, motz idaztearen “ordain” moduan ulertu beharko ditugu horrelakoak?
“Crimen, pasional”? Pasioz itsu egongo ote ziren hiltzaileak hilketa antolatzerakoan? Pasio handia sentituko ote zuten halako astakeria egiten ari zirela? Pasioz bete-beterik hilko ote ziren bi emakumeak? 20 minutos-eko kazetariak, bere lanbidean jartzen duen pasio handiak bultzatuta idatziko ote zuen horrelako izenburua? eta, zuzendari “apasionatu” batek eman zion oniritzia?
Gero, beste egunkari baten argitaratutako iritzi artikulu batengatik 96, 13 edo 3 urteko kartzela zigorra eskatzea gauzarik logikoena irudituko zaie 20minutos-eko irakurle askoi!
