Iloba bat dut albaitari. Txiki-txikitandik izan zituen gustuko animaliak. Mojen kalezuloan eta elizaren atzeko aldean arrunta zen sugandilak ikustea, eta sarritan buztanik gabe. Buztanaren bila ibiltzen zen iloba, sugandilari itsasteko. Auzokoek maiz ekartzen zizkioten zaurituta aurkitutako txoritxoak. Gaur egun ere antzera gertatzen da: bezeroek kalean aurkitzen badute animaliaren bat zaurituta, klinikara eramaten diote.
Pasadan astean, katakume bat eraman zioten, jaioberria; katemeak baztertu egin zuen. Hilik zegoela uste zuten, baina eskuetan hartzean konturatu ziren mugitu egin zela.
Pertsona bat bilatu behar zuen katakumea zaintzeko, zeren esnea hartu behar baitzuen aldi oro.
–Neuk zainduko dut –esan zion ahizpak–, baina baldintza batekin, ondo jartzen denean eta gauza denean alde batetik bestera ibiltzeko, beste batek hartu beharko du, nik nahikoa dut etxean ditudan katuekin.
Nire beste iloba horrek ere biziki maite ditu animaliak. Bisitan joan nintzaien eta a ze sorpresa! Katakumea, txiki-txikia; negarrez ari zela zirudien.
–Izeba, –esan zidan Mikelek, iloba txikiak– biberoia hartu behar du. Esnea berotu eta berak eman zion. Biberoia katakumea bera baino handiagoa zen!
–Zer izen du?
–Ez du izenik.
–Oraintxe jarriko diogu; bai? Hala, esan bat.
–Sinba, errege lehoiaren umeak ere izen hori zuen.
–Hau txikitxuagoa denez, Xinba deituko diogu.
Hementxe duzue, bada, Xinba, tripa beteta duela.
