Eusko Jela? bai!

Ez dut gustuko Euskal, Eusko edo erako hitzak izen komertzialen aurrizki bihurtuta  ikustea, guztion jabetzako izenak izanik  baten probetxuan erabiltzen direla iruditzen baitzait. Euskoauto, Euskalsofa, Eusko Jela dira horietako batzuk.

Heranegun  Eusko Jelaren furgoneta bat ikusi nuen Donostian iragarki polit bat albo banatan. Argazkian duzue. Hona ekartzen dut  ez delako ohikoa enpresa batek desberdinen eskubideak era honetan aldarrikatzea, gutxiago  eskuinetik eraso gogorrak jasotzen ari den kolektibo baten alde hain nabarmen egitea.

“Transexualitatea gizarteratzen jarraitu behar dugu, gorroto borroketan sartu gabe” Zioen Bea Severrek Puntua aldizkariak egin zion elkarrizketa batean. Ez dakit nola baloratuko duen gizarteratzeko era orijinal hau, baina nik nire ezjakintasunetik, esango nuke txalo bat merezi duela Eusko Jelaren konpromiso honek, gutxira arte halabeharrez ezkutuan bizi izan den kolektibo baten errealitatea eta eskubideak kaleratzen laguntzen duen heinean.

Eskultura bat toki okerrean.

Zubiaz beste aldean, zelaiaren ertzean ari ziren kokatzen eskultura.

Joan den larunbatean izan zen. Otaleko Ibarretik bueltan, Bujaruelora iritsi berritan bertako aterpetxeko kanpoaldean zerbeza bat hartzen ari ginela, zubiaz beste aldera jende multzo  haundi bat bularrean vive libre lema inprimatuta zeukaten kamiseta laranja-beltzak  soinean ikusi genuen, negu amaierako epeltasuna eta ariketa fisikoaren berotasunaren eraginez  kaltzontziloak baino ez zeramatzan gizon baten  inguruan zeina zulo sakon bat egiten ari baitzen lurrean.

Haietako bat gertutik igaro zenean zertan ari ziren galdetu genion. Erantzunak hanka sartu izanaren sentsazioa eragin zion galdegileari: “Vamos a poner una escultura en homenaje a mi hermano que murió aquí el año pasado”.  Ezin erantzun gaizki iruditzen zitzaigunik bere anaia maitatuaren omenez eskultura bat jartzea Bujarueloko zubia pasa eta Bucheroko eta Ara Ibarreko bideak  bereizten diren tokian, guztiona behar duen babestutako esparru natural batean.

Bertan zegoen bete oñatiar batek esan zuen bezala, hildakoak ere ez zukeen nahiko toki horretan bere omenezko eskultura bat.

Omendua joan den apirilean Ara Ibarrean desagertu zen zaragozar gazte bat izango zen seguru asko. Telefonoa aterpetxean utzita abiatu zen bakarrik antza denez, eta erreskate taldeak antolatu ziren arren inork ez zuen bere berri izan harik eta artzain batek Labazako Txabolatik aurrerago gorpu bat aurkitu zuen arte.

Duela gutxi, eskualdeko jatetxe ezagun bateko aparkalekura hainbat autotan iritsi zen  bazkaltzera  lagun talde bat. Ez dut haiei buruzko informazio gehiago. Kontatu zidatena da autoetatik jaitsi eta errauts batzuk aireratu eta sakabanatzen aritu zirela jantokira bazkaltzera sartu aurretik.

Ondo da gertuko hildakoak gogoan izan eta omentzea, baina bi gertaera honen aurrean norberaren askatasunaren mugei buruzko gogoeta ariketa bat egitea ez legoke batere gaizki.

Berriro eta azkenengoz Samantarekin.

Bikote guztiek irudikatu dute inoiz euren burua haurra leihotik behera botatzen dio Samanta Villarrek bere azkenengo irtenaldi mediatikoan.  Badaezpada, eta zalantzarik egon ez dadin garbi esan behar dut nik ez dudala inoiz tentazio hori izan ez seme-alabekin ez bilobekin.

Samantaren gaia berriro hartzen badut da aurreko “Puntuan” gai honetaz idatzi nuen iritzi-orrian akats ortografiko serio bat egin nuelako testua ez berrikusteagatik. Amaieran pasarte hau idatzi nuen edo idatzi nahi izan nuen: Presta bedi nerabezaroa, nota txarrak, gaueko irteerak eta beste hainbat etorriko zaizkionerako, eta bereziki ez dakiola ezer gerta bere seme-alabek amamatzen dutenean”.

Eta zer agertu zen? “ez dakiola ezer gerta bere seme-alabek mamatzen dutenean.”

Amamatu hitza ez da Elhuyar hiztegian agertzen baina edonork ulertzeko modukoa dela iruditu zitzaidan. Hasierako a galtzeak ekarri du esaldiak zentzu guztia galtzea, edo nik eman nahi ez nion zentzu desberdin batez irakurri ahal izatea.

Gertatzen diren gauzak!

Gaixotasun arraroen mundumailako eguna.

Gaur ez da salmenta berezirik espero hedadura handietan edota jostailu eta opari denda berezituetan.

Gaur ez da espero mila koloretako jantziak soinean eta kolore askotariko banderak eskuan gizon–emakumeak multzo alaietan desfilatzen ikusterik.

 Ezta musika eskoletako txarangak edota herriko abesbatzak kale eta bazterrak alaitzen aritzerik.

Gaur ez da Santa Klausen jantzi gorria edo Olentzeroren matraila gorriak kalera ateratzeko eguna.

Gaur egun arrunt bat da. Gaixotasun arraroen mundumailako eguna da soilik, eta hain dira arraroak euren egunean ere ez dutela merezi atentzio pixka bat edota hedabideetan titular bat. Are gutxiago Ihauterietako azken eguna bada eta arratsalde-iluntzerako liga norgehiagokak programatuta baldin badaude.

Ez dute laguntzen aldizkari gehiago saltzen edota ikusle-entzule gehiago izaten.

Williams sindromea, gaixotasun arraro ezezagun bat gaixotasun arraroen egunaren bezperatan.

Otsailaren 29a mundumailako gaixotasun arraroen  eguna da. Azken lau urtetako egun guztien papertxo bana poltsa batean sartuz gero, otsailaren 28a lau aldiz sartuko dugu baina 29a behin bakarrik. Zoriz bat aterata, otsailaren 29a izan dadin dagoen probabilitatea, bat da 1461 aukera posibleen artean. Egun arraroa izanik, zein hobea gaixotasun arraroen  eguna ospatzeko!

Gaixotasun arraroen artean Williams sindromea dugu. 1961ean identifikatu zuen  Williams izeneko Zelanda Berriko sendagile batek. Aurretik ere baziren sindrome horrekin jaiotakoak, baina  ordura arte ez zen jakin zer zen  eta nola eragiten zuen jasaten zuten pertsonengan. Garbi dago batzuetan izenik ez dagoena ere izan badela. Hainbat afekzio fisiko eta intelektual eragiten ditu 7. kromosoman material galera baten eraginez sindrome hau pairatzen dutenengan. Zainetan estuneak, giharretako tonu baxua, estrabismoa, eta atzerapen mental txiki bat edo ertaina (moderatua) izaten dira sindrome hau dutenek jasan behar izaten dutena, baina oso sinpatiko eta abegikorrak dira eta musikarekiko zaletasun ikaragarria dute. Kantuan eta dantzan ibiltzeko beti prest.  

Probabilitate kontuetara itzulita, sindrome honekin jaiotzekoa otsailaren 29a suertatzekoa baino askoz txikiagoa da. Bat zazpimila eta bostehun jaiotzen artean.  Euskal Herrian urtero 30.000 haur inguru jaiotzen badira, honek esan nahi du urtero lau jaio beharko liratekeela sindrome horrekin, eta hamar urtetik beherako haurren artean 40 inguru izan beharko luketela sidrome hori jasaten dutenak.

Hori da probabilitateek diotena,  baina ez dakit egia ote den. Nik behintza ez ditut asko ezagutu, eta  ez irakaskuntza munduan ibili nintzenan ez komunikabideenetan ere ez dut ezagutu sindrome honen berri zuen profesionalik. Ez dut psikologorik, ez irakaslerik, ezarreta gozitiarreko teknikaririk. Bere berri zuen pertsona bakarra aurkitu dut eta bere bidez jakin nuen Bizkaian bazela beste kasu bat. Gehiago ere izango dira noski.

Izenik ez duena ez dela existitzen esaten den bezala, ezagutzen ez dena ere ez da existitzen gure begietara behintzat. Existitzen denez, ezagutzera eman nahi dut aurten gaixotasun arraroen eguna otsilaren 28an ospatuko dela baliatuz, ezagutzatik onurak baino ez direlako etortzen nere ustez. Ez ekonomikoak edo materialak,  gehienak ukigarriak ez diren onurak izaten dire, baina onurak azken batean.

Zuretzat 28a egun arrunta bada, gogoan izan gure gizartean makina bat sindrome eta gaixotasun arraro daudela eta ona dela, sikiera egun batez, egitate horren kontzientzia hartzea. 

Oñatiko elizako kanpaiaren hotsak

Aurreko zapatuan DVko Oñatiko “kartan” gauaz kanpandorreko  kanpaiak ez jotzeak pertsona batzuentzat suposatu duen dramaz idazten zuen kronistak  artikulu sinpatiko baina zorroztasun gutxikoan.

Luzatu barik, uste dut kronistari ahaztu egin zitzaiola esatea, edo agian ez daki, jurisprudentzia bat dagoela eta kanpaiak gauaz jotzea debekatzen duten sententziak daudela estatuan. Legediak debekatu egiten duela gauaz dezibelio kopuru bat baino gehiago sortzen dituen edozein  jarduera, nahiz eta ez egon zehazki eta hitzez hitz jasota gau osoan ordu laurdenetik ordu laurdenera zure buru gainean jotzen duten kanpaien kasua. Jakin beharko luke kanpaiek ez dutela ia inon  jotzen gauaz; ezta Arantzazun ere.img_4155

Kanpaiek oso eginkizun sozial garrantzitsua izan zuten jende xeheak erlojurik ez zuen denboran. Baita elizaren handitasuna garbi uzteko herritarren artean , eta gauaz ere, herriaren erdigunea eta bizitzaren zentroa bera zela gogora arazteko biziei, gaisoei eta hiltzear zeuden guztiei. Gaur egun fi funtzio horiek desagertuta daude. Eliza ez da jada bizitza zibilaren zentroa eta edozeinek ditu etxean bizpahiru erloju, eskuturrekoa, mugikorrekoa, ordenagailukoa, paretakoa , edo iratzargailua mesila gainean adibidez.

Artikuluari zerion sinpatiarekin jarraituz, udalari proposatuko diogu  ordu laurdenetik ordu laurdenera elizako kanpaiak entzun nahi dituen horri erreplika bat oparitzea bere logelan edo logelatik gertu duen aukeratutako tokian jar dezan. Kasua iritsita, diru-bilketa bat antola dezakegu Gabonetan Erregenetarako ordu laurdenetik ordu laurdenera joko dion kuku erloju sinpatiko bat oparitzeko.

Uste dut lo egiteko eskubidea logurarik euki ez eta kanpaiak entzuteko gogoaren aurretik jarri behar ditugula. Horrela ulertzen da mundu zibil-zibilizatuan eta horrela ulertzen dute  legeek eta epaitegiek.

A! ahaztu barik, kaletarrok oso gustura gaude egunez entzuten ditugun txorien txioekin (gutxitxoegi aukeran) edota ingurutan bizi den gaueko urubiaren uluekin.

(r)en egunak.

Ez dakit urtean zehar zerbait ospatzeko edo aldarrikatzeko  eguna ez den egun librerik geratuko ote den. Denak ez dira berdinak, ezta dituzten helburuen zilegitasunak. Adibide gisa, ezin dira maila berean jarri otsailaren 29a, matxoaren 8a edo martxoaren 19a, martxoaren inguruan  ditugun hiru ospakizun-egunak,  ezta dituzten helburuak.

Aurten, otsailaren 29an (egun arraroa)  ospatu dugu gaixotasun arraroen (ez arruntak erabiltzea nahiago dute bateon batzuk) nazioarteko eguna. Zoriaren hatz erakusleak seinalatutako pertsonen eta familien egoerak, tamalgarriak batzuetan, baztertuak besteetan, jakin minez eta lastimaz begiratuak gehienetan,  baina beti gaixotasun arraroa jasaten duen sendiko kidearen  aldeko borrokan murgilduta,  jakin arazteko edo lau haizetara zabaltzeko eguna da otsailaren 29a. Beharrezkoa gure inguruan gertatzen diren egoera desberdinak ezagutu  eta gaixotasun arraroak dituzten  pertsonekin egun batez sikiera  enpatizatzeko.

Aste bete eskasera emakumearen eguna etorri zitzaigun, lilatoi eta ohi denez mila iritzi artikulu eta guzti. Zoritxarrez oraindik ere ospatzeko eguna, munduaren erdiari,  toki  askotan, gutxieneko  eskubide guztiak ukatzen zaizkion bitartean, eta beste toki askotan, oraindik ere, gurasoak alabei etxerako bueltan kontuz ibiltzeko, edo behin ilunduz gero bakarrik ez etortzeko esan beharra  duten bitartean, edota nagusiagoak izanik plaza zabal bat gauaz gurutzatzen ausartu ez eta taxia hartu beharra duten emakumeak dauden bitartean. Emakumearen diskriminazioaz eta dituen aurpegi guztiez hitz egin da aste honetan eta ez dut gauza berririk gehitzeko, pertsona guztiek eskubide berberen subjektu – legezko eta benetako- izan behar dutela baino.

Laster, aitaren eguna iritsiko zaigu. Udaberria hasi bezperatan, ospatzen da martxoaren 19an   Jesusen aita putatibo izateko ohorea izan zuen Done Joseren omenez. Katolikoen ospakizun eguna beharko lukeena, merkatarien, saltzaile eta kate handien, aita putatiboaren semeak tenplutik airean kaleratu omen zituen berberen  negozio eguna bihurtu zaigu.

Hirutik bi beharrezko ditugu oraindik.  Bat soberan ateratzen zait.  Asmatu zein ezabatuko nukeen  egutegitik.

Euskaltelen gehiegikeria bat.

Ekonomiako irakasleentzat monopolio kasuetan ematen diren arriskuak ikasleei azaltzeko balio dezakeen adibide bat dut esku artean. Seguru asko telefoniako beste operadora  batzuenak ez dira eredugarriagoak izango, baina bakoitzak ezagutzen duenetik hasi beharra dauka salaketa hauek egiten, bereak bakarrik ezer gutxirako balioko duela jakitun izanik,  baina bezero asebete batek bere hornitzaileei buruz bost laguni hitz egiten dien bitartean, gustura ez dagoenak hogeita bosti kontatzen diola dioen esaerari jarraiki eta bere esanahia frogatu nahiz.

Etxebizitzaz aldatu naiz, eta urtarrilaren 13an Euskaletelek egiten zidan eskaintza onartu nuen etxe berrirako. Lekualdatze lanetan nenbilenez lehengo etxeko internet zerbitzuak mantentzea erabaki nuen harik eta berria abian izan arte. Urtarrilaren 18an jarri zidaten  eta 18an bertan deitu nuen 1717ra. 1, 2 eta ahal dakit zenbat  digito hainbat aldiz sakatu ondoren, azkenik, nire arazoari irtenbidea aurkitzeko egokia izan zitekeen pertsonarengana iritsi nintzen. Etxebizitzaz aldatu nintzela eta lehengoan nituen zerbitzuen baja egin  nahi nuela esan nionean, berak, ez neukala ezer egin beharrik, tramite hori automatikoa zelako;  etxe batetik bestera pasatzerakoan lehengoko baja automatikoa zela alegia. Nik seguru ote zegoen, eta berak baietz. Ez ote zidaten gero bietakoa pasatuko hurrengo fakturan, eta ezetz, lasai egoteko. Bada horretan utzi nuen gaia beste ezer egin gabe Euskalteletik (kasu honetan ezingo digute esan Euskaltel ez dela bere “iritziemaileek”  esandakoen erantzule) entzundakoaz  lasai asko, patxadan, etxe berriaren abantailez gozatuz

Otsaila hasieran iritsi zen faktura berria helbide zaharrera. Egun batzuk beranduago jaso nuen, eta  ustez, gutxi gora behera 30-40 € inguru izan behar zena, 71,03€ko faktura bihurtuta zetorren. Hori ondorioztatzen nuen  ulertzerik ez zegoen faktura baten azken lerrotik, eta baieztapen gisa kopuru hori  kargatu zidatelako nire kontuan.

Berriro 1717ra deitu eta faktura ez nuela  ulertzen. Bi  telofono finko  eta bi internet sare nituela eta biei zegokiela kopuruak telefonoz beste aldean zegoen neskatxak.  Bizi nintzen etxe zaharreko  maizter berriak berea alta  emana zuenez, Euskaltelekin honek ere, bi internet sare eta bi finko zeuzkan erabilgarri, bat neuk ordaintzekoa.

Nik orduan baja eskatu nuela urtarrilaren 18an telefono dei batez, eta operadora batek erantzun zidala ezer egin  beharrik ez nuela baja automatikoa zelako. Deiak grabatzen dituztenez, froga-bidea bazuela esan nion.

Berak ezetz; baja eskatu eta izenpetu beharra nuela bestela ez zela balekoa.

Nik berriz, ez nintzela euren errakuntzen erantzule eta ez  nituela zertan ezagutu euren barne prozesu guztiak. Operadora batek esaten bazidan utzitako etxeko elementuen baja automatikoa zela berrian alta ematerakoan, kasu egin behar niola eta horrela jokatu nuela inuzente, lasaitasun  osoz.

Erreklamazio bat jartzeko orduan.  Erreklamazioa jarri nuen pentsatuaz nire argudioak kontuan hartuko zituztela. Gizagaixo!

Bada ez. Ez azalpenik, ez ezer. Ez da kontuan hartu eta kitto.

Ordurako erreziboa itzulita, jakin barik bizi naizen auzora ez dela  Euskaltel ez den beste operadorarik iristen (hori esan didate kontsultatu ditudan bi operadoreek), eta monopolio egoera honetan  nahi duen guztia egiteko aukera duela.  Baita bezeroa egurtu nahi badu ere.

Atzo iritsi zitzaidan (Etxe berrira) martxoaren 6ko muga-egunez faktura ordaintzeko agindua, horrela egin ezean zerbitzu guztiak epe desberdinetan kenduko zizkidatela esanaz.  Gau erdirako Internet eta sakelekotik deitzeko aukerak moztuta neuzkan. Ez dut uste aukera askorik geratzen zaizkidanik auzora beste operadorarik ez datorren bitartean, baina martxoaren 6ra arte daukat Euskaltelek horrelakoetan nola jokatzen duen jakiteko. Hori bai, azkenean ordaintzea erabakitzen badut, edo ordaindu beharrean baldin banago, hurrengo egunetik hasita, multinazional izan nahi duen eta multiprobintziala ozta-ozta den enpresa harro honen zerbitzu barik nola bizi naitekeen pentsatzen hasteko izango da. Adioa gertuago izango da dagoeneko ohitzen hasia bainaiz.  (jarraituko da).

Ustelkeriaren eta gardentasunaren pertzepzioak.

Ustelkeria eta gardentasun politikoak neurtzea eta emaitzak argitaratzea ohitura onak dira gardentasuna gobernaketa publiko onaren ezaugarri sendoa izan behar duela sinisten dugunontzat. Gardentasun faltak, desberdintasuna, ustelkeria, bidegabekeria eta hainbat keria estaltzeko balio du. Zenbat eta gardenagoa berriz, ezer ezkutatu ez eta, orduan eta herritarren eskubideak bermatzen dituen gobernantza justuagoa.
Ustelkeria eta gardentasun indizeak argitaratu dira egun hauetan han eta hemengo aldizkarietan. Ez dakit ze teknika erabiltzen duten baina niretzat emaitzak oso sinesgarriak dira. Lehen bost postuei begiratuz gero, Danimarka, Finlandia, Suedia, Zeelanda Berria eta Nobegia. Azken bostetan berriz, Hegoko Sudan, Sudan, Afganistan, Ipar Korea eta Somalia. Ez da ezer deigarririk hamar hauetan eta hauek sinesten baditut ez dut arrazoirik erdiko guztiak ez sinesteko. Ezta Espainiaren postua, 36garren 58 punturekin, baina Europarren artean nahiko atzera eta garbi-garbi Ipar Europako guztietatik nahiko urruti. Gainera irakurri dudanez krisia hasi aurretik 71 puntura ere iritsitakoa da Erresuma.
Deigarriak Hego Ameriketako errepublika “ezkertiarren” puntuazioak; ederra ziria sartu digutena. Kubaren 47 puntuak kenduta besteak ez dira 40 puntura ere iristen. Tristeena Venezuelaren egoera 17 punturekin. Ez da faltako errua kanpoko faktoreei egotziko dienik, ezta petrolioaren prezioaren jaitsiera Regimen Bolibariarraren aurkako politika planifikatu baten ondorio dela esango dizunik.
Argentinako (32 puntu) kasua pixka bat jarraitu dut eta zalantza barik esan dezaket azaleko ekimen sozialak, agintariak neurri gabe aberasteko eta gaizkiletza, narkotrafikoa eta ustelkeriak sekula ezagutu ez dituzten mailetara iristea estaltzeko baino ez dutela balio izan. Orain “eskuindar neoliberal” bati dagokio errepublika bere bidera eramatea. Uruguai(74 puntu) eta Txile (70) dira gobernaketa onaren eredu hego Ameriketan.

Diputazioen eta udalen gardentasuna ere epaituta.
Espainiako Diputazioen gardentasun maila ere argitaratu da. Gureei dagokienez, Bizkaia dago lehen postuetan 100etik 100 punturekin. Araba agertzen zaigu taularen erditik behera 83,1 punturekin, eta Gipuzkoa, 41 Diputaziotik 28. aurkitzen dugu 81,9 punturekin, taulako hirugarren herenaren buru. Nafarroa agertu ere ez da egiten. Bakoitzak bere ondorioak atera bitza.
Udalen kasuan emaitza hobeak lortu dira. Bilbok, Getxok eta Gasteizek 100na puntu, Donostia oso gertu dago 98,8rekin, eta Iruñea berriz atzeraxeago, baina batezbesteakoaren gainetik 90ekin.

Futbol taldeak ere bai.
Futbol taldeen gardentasuna era neurtu du Transparency Internationalek. Eibar (100 puntu) lehenengo postuan, Alavés (55) eta Osasuna (52,5) dira gureen artean aprobatua lortu dutenak. Eibarrek hori baino dezente gehiago noski. Athleticek eta Realak berriz gutxiegi edo ez-nahiko. Ozenagoa Donostiarren kasuan (21,7) Bilbotarrenean baino (47,5), hauek, pixka bat saiatu eta partikular batzuk hartuz gero, irailean ikasturtea gainditzeko moduan egon baitaitezke.

Hemen daukazu informazio guztia.

Vinicio eta Laboratorium museoa.

Udazkenean eguna laburtuaz doa eta bizitzaren zikloa beheranzko maldan hasten da neguko loaldirako prestatuaz. Usoak bero bila doaz hegoaldera. Zuhaitzek hostoen zamatik libre prestatu nahi dute negurako sarrera. Erlak dagoeneko beren biltegiak beteta dituzte. Mendi buelta bat nahikoa da prozesu hau bere indar guztiarekin ikusteko eta une batzuk gogoetari eskaintzeko. Gogoetatik kontu zaharrak etortzen dira.
Aiako Harrietara egindako ibilaldian, hego haizeak Bergarako Laboratorium museora eraman ninduen eta Vinicio Berasategi bergararra ahanzturatik ateratzeko beta eskaini zidan. Agian hego haizearen ordez euria izan bagenu ez zatekeen horrelakorik gertatuko.
Ez dut oraindik museoa ikusi baina asmatu dutela irakurri dut. Poztekoa da, eta zin dagit museoa bera, museoaren enfokea, eta bistaratutako piezak berrikustera joango naizela.
Pozik, baina tristura pixka batekin ikusiaz zein erraz ahazten diren edo baztertzen dituen historiak historiaurrean lanean aritutakoak, zein azkar ahazten ditugun gizarte zibiletik eragile eta eredu izan direnak.
Ez dakit mila saltzetako gatza era berakatza zen Manolo Cainzosek fitxatu zuen Vinicio Berasategui nekaezina Bergaran museo bat egiteko asmorako, ala alderantziz gertatu zen; hots, Viniciok Manolo Cainzos fitxatu zuela. Kontua da duela urte dezente, agian orrazi beharra ere izango nuen sasoi hartan, biak etorri zitzaizkidala ikastolako gela batean zeuden pieza guztiak ordenatu eta Bergarak merezi zuen museoa martxan jartzeko asmoarekin. Gustura hartu gonbitea eta ikastolako Zuzendaritza Batzordera eraman nuen. Gorabehera batzuk ere izan ziren, ikastolak gela handi bat utzi behar baitzuen lan horietan hasteko, eta ez da erraza izaten azpiegiturak urriak direnean ezeren truke zati garrantzitsu bat besterenganatzea. Azkenean baietz, Ikastolak ere bultzatuko zuela egitasmoa, eta baietzarekin planoak egin eta ikastolako sarreran zegoen gela handia eta bere gainekoa konpontzeko lanei ekin genion ( Uste dut Construcciones Olabarriako Esteban Ibabe izan zela buru aritu zena) Anselmo Iñurrategik egindako planoei jarraituz. Horrela bi pisuko museo proposamen bat martxan zen.
Galerak ere izan ziren bidean. Sabaipean zeuden zigor-gelak deuseztatu behar izan ziren. Bai hori ere bazegoen Errege Mintegiko eraikinean. Txikienak ez ziren bi metro koadrora iritsiko eta handienak laukoak zirela esaten badut agian gehiegikeria bat botako dut. Gaizkileak ez, baizik eta ikasleak zigortzeko erabiltzen ziren. Paretetan arkatzez egindako idatziak. Fulanito estuvo aquí dos días por el Padre tal. Bertsoak ere bai. Biko errimak gazteleraz zigor-gelei (las trenas), eta barruan bizi izandako esperientziei buruz. Ez zeuden oso egoera onean eta bota egin behar izan ziren.
Kontua da, espazioa atondu zela, bitrinak erosi zirela, eta material guztia bertara garraiatu zela, ondotxoen zeudenak bitrinetan jarrita.
Esperto batzuk kontratatu, eta txosten bat ere egin zen Errege Mintegiaren historia balio handieneko piezen argazkiekin apainduta. Hurrengo urratsak eman zain geundela udaletik iritsi zitzaigun lanak bertan behera uzteko agindua, udalak berak hartu behar zuelako museoaren ardura eta erantzukizuna.
Une horretan poza eta tristura nahastu zirela esango nuke. Mesfidantza pittin bat ere bai. Baina guztia udalaren esku geratu zen. Langileak kontratatu zituen, eta Ikastolak utzitako gelan hasi ziren lanean. Ondoren, udalak, berea balitza bezala, bigarren pisuko gela berria ludoteka gisa erabiltzea erabaki zuen. Egia esan ikastolan ere ez zen ondo erori jokatzeko modua, baina hori joanda dago eta joandako urak ez du errotarririk mugitzen.
Vinicio ekintzaile bat zen. Mila saltsatan ibilitakoa. Ikastolaren, Alkartu Nai(horrela idazten zutela uzte dut) eta UNEDen sorreran eta ahal dakit zenbat gehiagotan ibilia. Bergarar askok izango dute oraindik gizona gogoan, Bergaran gizarte ekimenak indar handia izan zuen sasoi bateko lekuko izan zelako.
Vinicio eta Manolori zor diegu piezak erreskatatzeko eta museoa martxan jartzeko intuizioa eta lehen hazia; bakoitzari berea. Ez dut uste inor eurez gogoratu denik eta neuk egitea pentsatu dut. Bizitzaren udazkenak oroitzapenak lausotu dizkit eta agian Manolok datu gehiago izango ditu gogoan. Horrela bada eskertuko nioke post honi erantzunaz bidaltzea. Nik gogoan ditut planoak gordetzen zituen karpeta gorria, eta lehen txosteneko argazkiren bat. Ez askoz gehiago.