Kontzertu bat eta bi kritiko

Aurreko batean idatzi nuen Donostiako Jazzaldiko pare bat kontzertutara joateko asmoa nuela. Horrela izan da. Ostiralean   Dave Douglas eta Pharoah Sandersen kontzertuak entzun genituen Heineken zerbeza etxeak emandako sirak soinean euritik babesteko, eta igandean Youn Sun Nah eta Hiromirenak. Bakoitza bere musika taldearen laguntzaz noski.

Betik izan naiz Trinitateko plazako zalea. Duela berrogei urte Jazzaldia lehiaketa ez hain ospetsu zenetik gaur arte makina bat entzunaldi egin ditut bertan. Gauzak asko aldatu dira berrogeita zortzi urte hauetan, eta jazzaren ikuskera ortodoxoak bazterrean utzita era guztietako musikei tokia egiten ikasi du Jazzaldiak. Era askotako musikak era askotako eskenatokitan. Dohainik kontzertu batzuk, ordainekoak besteak, gaurko musikaren bozgorailu bihurtu zaigu Donostiako jardunaldia.

Horrelakoetan oso garrantzitsua izaten da kritikoen eginkizuna norberak ikusi eta bizi izandakoari ikuspuntu kritikoagoa eta aberatsagoa gehitzen diotelako.  Batzuetan baina, ez dakizu noren kritikaz fida zaitezkeen. Hona hemen kasu bat. Irakur eta konpara itzazu Hiromiren kontzertuaz Jon Ojangurenek El Paísen, eta Yahvé M. de la Cavadak Garan idatzitakoak. Dirudi bi kontzertu desberdin entzun dituztela edota batek Hiromi maite duen neurrian gorrotatzen duela besteak ezinezkoa baita premisa objektiboetan oinarrituta horrelako iritzi kontrajarririk ateratzerik.

Zerbait argitzen laguntzekotan, esango nuke Ojangurenenak hobeto jasotzen duela kontzertuan ikusleek bizi izandakoa De la Cavadarenak baino, Trinitateko plazak zutik eskertu zuelako Hiromiren teknika, perfekzioa eta erritmoa.

2013-07-26 21.33.42

This entry was posted in kultura.

Utzi erantzuna

Zure e-posta helbidea ez da argitaratuko. Beharrezko eremuak * markatuta daude