Etiketaren artxiboa: bartzelona

Deja Vú Calellan


Gaur idazteko gai zail bat
aukera dut. Arrazoi nagusia: aste bukaeran bizi dudana zaila egiten
zaidala hitzekin azaltzea. Deja vu bat bizi izan dut Calellan.
Dakizuenez iaz han egon nintzen bertako lehenengo Iron Man
distantziako Challenge Barcelona – Costa Maresme izeneko proban.
Errelebo modalitatean parte hartzen. Aurten bueltatzea suertatu zait.
Oraingo honetan triatloiko epaile bezala. Aukera iragan ostiralean
agertu zitzaidan, irailaren 24ean. Euskadiko Federazioko kide batek
idatzi zidan epaile ofizial baten beharra zeukatela Calellako proban.
Nire egutegiari begiratu ondoren argi geratu zitzaidan ostiraletik
astelehenera arte iraungo zuen bidaian aukera izango nuela joateko.
Beraz asko pentsatu gabe baiezkoa eman nion eskaintza horri.

Ez zen izan ordubeteko lana,
16 orduko lana gutxi gora behera. Ez nituen triatletak hoteleko
balkoitik ikusi igerian goizeko zazpi eta erdietan, bizikletak zeuden
tokira goizeko seietan nola sartzen ziren ikusi nituen. Ez nuen
barnetik eta kanpotik ikusi txapelketa, ikuspuntua aldatuta nuen
baina hala ere ibilbide guztiak ikusi nituen (korrikakoa eta
bizikletakoa). 22 ordu jarraian lo egin gabe (nire errekorra berdindu
nuen). Oñatiko jaietako aste bukaera onena galdu nuen… Baina
merezi izan du. Beste behin horrelako aukera ematen badidate eta
posible baldin bada, erantzuna berdina izango da.

Bizitzan gutxitan maitemindu
naiz. Aste bukaera honetan berriro ikusi dut egoera horretan nagoela
mediterraneoko hiri honekin. Maite dudan kirol bat da triatloia.
Barnetik bizitzea aukera ahaztezina izan da. Ez ditut erraz ahaztuko
14 orduko bidaian zehar egindako barreak Javi eta Jon Anderrekin. Ez
ditut erraz ahaztuko bizitako laguntasuna, egindako lan orduetan
ikusitako irudi ikusgarriak eta Calellako giroa.

Calella, datorren urtean han
izango nauzu (edo hori espero dut gutxienez). Beraz gaurkoz agurtzen
naiz. Gabon, zorte on eta hurren arte.

Oñati-Venezia-Padova-Budapest-Bartzelona-Oñati II


Budapest (jarraipena)

Iritsi zen gaua eta horrekin
batera festa. Baina ez edozein festa larunbatero gure inguruko herri
edo hirietan aurki dezakeguna. Festa berezi bat. Terma batzuetan hain
zuzen ere. Budapest ezaguna bada, bere terma azpiegituretatik da
besteak beste.

Gaueko hamaiketan sartu ginen
eta goizaldeko lauak aldera irten. Bertan igerileku bat gutxi gora
behera 34 gradutara egongo zena eta bainu turkiar bat 40 gradutik
gora zuena ura aurkitu genuen. Lehenengo igerilekuan ondo egoten zen
baina denbora asko pasa ondoren gorputzeko tenperatura pixka bat
hoztu egiten zen. Orduan izaten zen garaia bainu turkiarrera
igarotzeko. Esperientzia polita eta ezberdina aldi berean, oso ondo
igaro genuen guztiok bertan.

Hurrengo eguerdian nekatuta
nengoen baina hegazkina irribarre batekin hartu nuen. Bartzelona
izango zen hurrengo geldialdia bidai honetan.

Bartzelona (biziraupenaren
eta abenturaren hasiera)

Bezperan lagun bati abisatu
nion (larunbat eta igande arteko ordu txikitan) Bartzelonara joango
nintzela. Arratsaldean iritsiko nintzen eta gaueko hamaikak aldera
autobusa hartu Oñatin dudan etxera bueltatzeko (hainbeste bidaiekin
azkenean dudatan jartzen dut nire burua ea nongoa naizen).
Maratoiaren ospakizuna eta nire bisita hirira bat egin zuten. Hala
ere korrikako proba amaitu zenean ni T1era iristen ari nintzen.
Frankfurteko handitasunarekin harrituta gelditu banintzen,
Bartzelonako aireportuarekin ere horrelako zerbait sentitu nuen.
T1etik T2ra joateko barneko autobus batean, eta hortik hirira Renfeko
trenean. Sants-eko estaziora iritsi eta lagunaren etxera. Pixka bat
deskantsatu, freskagarri bat hartu eta erdi gunera kafe bat hartzera.
El Raval auzora hurbildu ginen oinez, pasio bat ematen. Egunak
laguntzen baitzuen.

Aterki gabe irten ginen,
zirimiri pixka bat ari zen baina ez genion kasu handirik egin. Kafea
hartu ondoren, leku benetan atsegina eraman ninduena lagunak eta asko
eskertu behar diodana arratsaldea nirekin igarotzeagatik, komeriak
izan genituen etxera iristeko. Busti-bustita, ez genuen espero.

Pizza bat afaldu, telebista
pixka bat ikusi eta berriro Sants-eko geltokira han bainuen autobusa.
Hori bai, oraingoan aterkiak eraman genituen. Autobusaren bidai
horren amaiera Donostian nuen baina Tolosatik igarotzen zela abisatu
zidaten eta hurrengo goizean han geldituko nintzen.

Tolosa-Zumarraga-Oñati

Euria egin bazigun bezperan,
goizeko seietan elurra zen Tolosa aldean. Ez nuen espero horrelako
klima aurkitzea Euskal Herrian eta ostiralean kirola egiteko zapatila
batzuekin irten nintzen. Pentsa dezakezue nolako hotza nuen hanketako
behatzetan. Trena hartu eta Zumarragara, han situazioa ez zen hobea.
Arrebari deitu behar izan nion jakiteko ea zer moduz zeuden
errepideak eta zer ordutan nuen autobusa (Udanan eta Deskargan kontuz
ibiltzeko eta autobusa 7:40etan). Oñatira ordubete beranduago iritsi
nintzen orduan hasi baitzen elurra jausten eta autobusak Udanako
portutik joan beharrean itzuli erdi eta Deskargatik joan behar izan
zuen.

Azkenean etxera iritsi
nintzen. Pozik. Biloba eta ilobei kontatzeko moduko istorio batekin.

Oñati-Venezia-Padova-Budapest-Bartzelona-Oñati I


Tituluan aipatzen ditudan
hirietatik bidaia bat burutu dut astebukaeran. Ostiralean goizeko
7:30etan irten nintzen eta gaur arte ez naiz iritsi etxera. Aste
bukaera oso intentsua, bidai ordu ugarirekin, baina oso polita eta
ederra. Oso ongi pasatzeko aukera izan dut hiru egun horietan zehar
lagun onekin alboan.

Veneziara bidean

Bilbon hartu behar nuen
hegaldia, Frankfurten geldialdia egin eta ostiral eguerdirako
iritsiko nintzen Veneziara. Veneziako ondoko hiri batean ikasten
dabilen lagun bat izango nuen esperoan. Bidaia momentu on ugariz
beteta egon zen.

Hasteko esan Stewie, Bugs
Bunny, Triki eta Donald ahatea nirekin batera igo zirela Bilboko
hegazkinera. Triki izan zen famatuena egin zena bidarien artean
(agian bakarra zelako jatekoa ematen zuena?). Frankfurtra iritsi
nintzenean terminaleko txoko batean ikusi nituen eta kuriositatez
galdetu nien nora zihoazen. Kontatu zidaten Amsterdam zutela helmuga
lagun bat zutelako han eta horrelako sorpresak gustatzen
zitzaizkiolako.

Bidai ona izan zen.
Turbulentzia eta geldialdien artean irakurtzen eta proiektu bati
birak ematen hasi nintzen. Ez dut uste denbora alferrik galdu nuenik.
Gainera hegazkin batetik bestera asko ibili behar izan nuen izugarri
handia baita Frankfurtko aireportua. Bertako langileek bizikletak
erabiltzen dute alde batetik bestera joateko. Golfean erabiltzen
diren bezalako ibilgailuak ere ikusi nituen.

Venezia

Laguna aireportuan zegoen
itxaroten. Eguerdiko hirurak inguru izango ziren lur hartu nuenean.
Zuzenean Veneziara hurbildu ginen. Ohituta gauden hirietatik oso
desberdina da hau. Ez dago trafikorik, ez ibilgailu motordunenak ezta
ere ez motordunenak. Era guztietako kaleak aurki daitezke: estuak,
zabalak, luzeak, laburrak… Eraikuntzan anarkia da nagusi eta agian
horrek egiten dio erakargarri hiri honi. Kaleetan zehar galtzen uzten
zaitu eta bitartean izugarrizko eraikin ederrak ikus ditzakezu. Oso
hiri turistikoa da eta arratsalde batean bisitatzeko denbora ematen
du.

Padova

Veneziatik 40 minutura egon
harren hiri hau oso bestelakoa da. Jendearen mugimendua alde batetik
bestera oso altua da. Unibertsitate hiria izanda gazte asko ikusten
dira kaleetan zehar. Bizikleta ugari ikusten dira, festara ateratzeko
garraio ezinbestekoa dirudiena (hala ere oraindik pentsatzen dut
bizikletak eta alkoholak ez dutela amaiera polita). Gainera ibili
nintzen koadrilen bizikletak soilik urte hau iraun behar zutenez, ez
zeuden oso ongi zainduta (horrelako bizikletetan ohikoa izaten da
galga gabe ibiltzea).

Budapest

Aurreko hiriak beraz esan
bezala ostiralean bisitatu nituen. Hurrengo geldialdia Budapest
izango zen. Urtebete beranduago berriro itzultzen nintzen asko
gustatu zitzaidan hirira. Ez zegoen batere aldatuta (agian hango
moneta pixka bat garestiagoa bilakatu zen, baina aldaketa handirik
ez).

Joan nintzen taldearekin gida
bezala egin nuen. Kasualitatea izan zen baina zeuden ostatuan egon
nintzen baita eta erraz aurkitu genuen. Afaldu ondoren gozatu genuen
festaz hitz egiteko okasioa da. Hori bigarren zati batean kontatuko
dut.

Finisher 107


Kioskoan badago aldizkari bat
nire eskuetara iristen denean noizean behin aste erdi irauten didala
hasten naizenetik irakurtzen amaierara arte. Finisher
aldizkari da hori. Triatloiari buruz hitz egiten duen aldizkaririk
onenetako dugu gaur egun. Sport life aldizkariak ere urtero
berezi bat ateratzen du triatloi munduari buruz oso ondo egoten dena
baita ere.

Baina oraingoan Finisher
aldizkariari buruz hitz egitera nator. Hilabete honetan, azaroan,
Challenge Maresme-ko kronika dakar (Calellan urriaren 4ean ospatu zen
Iron Man distantziako lasterketa). Oso ondo dago egina eta sorpresa
polit bat aurkitu nuen bertan. Lau orrialde dira argazki eta
testuekin. Hirugarren orrialdean bi istorio pertsonal ekartzen dute
famatu ez diren bi triatleten eskutik. Bigarren istorioak hunkitu dit
gehien. Jon Axeinok, Beasaingo Trigoi Triatloi Taldeko kidea, bere
kronika pertsonala idazten du Calellan bizitako esperientziaz. Zortea
izan nuen horrelako pertsona izugarri bat ezagutzeko urriko egun
haietan. Horrelako pertsonek bai merezi dutela beste askok baino
gehiago txalo bero bat eta lehena bezalako harrera ematea helmugan.

Aldizkari honi esker ere
motibatu egiten naiz. Triatloi munduan gertatzen diren lasterketei
buruz irakurtzerakoan hamaika aldiz identifikatuta sentitzen naiz
istorio askorekin eta horrek aurrera egitea bultzatzen dit. Askotan
esan diot nire buruari aldizkari honetan irakurritakoa ere niri
gertatu zaidala.

Triatloia gustuko baduzue,
aldizkari hau gustura irakurriko duzue.

Bruce Springsteen

Normal
0
21

false
false
false

MicrosoftInternetExplorer4


/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Tabla normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:”Times New Roman”;
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}

The Boss urtero
merkatuan ikustera ohitu gara. Aurten 60 urte egingo ditu eta gaizkiesanek
esaten dute perfekzioa galdu duela eta krisiari aurre egitearren inoiz baino
aktiboago dagoela.

Bruce Springsteen
deskubritu nuenean DVD bati esker (Palau Sant Jordin eman zuen kontzertua
2002an), esan dezaket liluratuta geratu nintzela kantari amerikarrarekin eta
atzean zuen E Street band-ekin. Harrezkero jarraitzaile fidel bat bilakatu
naiz.

Perfekzioa galdu
duela? Konparatuta Born to run diskoarekin agian bai, baina ez gehiegi (uste
dut urte erdi behar izan zuela diska hori plazaratzeko eta Born to run kantak
berak hamaika buruhauste eman zizkion). Nire ustez ia 30 urte hauetan Bruce
Springsteen-ek esperientzia handia jaso du bizitzatik eta perfekziora iristeko
gero eta denbora gutxiago behar duenaren seinalea daukat.

Honekin ez dut
esan nahi bere azken disko guztiak, ia bat urteko, perfektuak direnik, baina
bai kalitate altukoak. Egia da agian hiru bat egunetan grabatu zuela Sessions
baina berak aipatu bezala urteak ziren buruan zuela ideia hori.

Brucek bere 60 urteekin ardoari bezala gertatu
zaio, gero eta zaharragoa gero eta hobeagoa. Aktibotasun hori txarra eta ona
izan daiteke aldi berean. Kutsatzen duen energia positiboa bi ordutako
kontzertuetan gaur egun pertsona gutxik egin dezakete. Zorionez bizitza
aktiboak The Boss handiari on egiten dio…