Gure etxean denok dugu gogoan lehenengoz noiz izan genuen Leonard Cohen abeslariaren berri: 70. hamarkadan izan zen, Begoña gure arreba zaharrena itzuli zenean Irlandatik, bertan hilabete eginda. Bi opari ekarri zizkigun handik: zinta magnetofoniko bat,Songs of Love and Hate, Leonard Cohen abeslari gazte eta gurean ezezagunarena, eta errezeta kafe irlandarra egiteko. Egun hartan, bazkalostean Begoñak berak prestatu zigun denoi kafe irlandarra, eta bazkaloste ederra egin genuen haren pasadizoei entzuten. Halaber, egun hartan bertan, hasi ginen entzuten abesti orduan monotono samar haiek, zeinek erremedio barik harrapatu gintuzten betiko.
Harrezkero, ez dakit berriz probatu dudan kafe irlandarrik, baina Leonard Cohenen musikak sarri hunkitu nau, entzun dudan aldiro, esango nuke. Nigatik izan balitz, berari emango niokeen Bob Dylan estatubatuarrari eman dioten Nobel saria, nire ustez kanadarrak uztartu baititu inork baino hobeto literatura eta musika.
Orain hilabete inguru Montrealen izan ginen, eta Miren alabari aipatu genion hantxe jaio zela Leonard Cohen, guk hainbeste miresten genuen abeslaria. Hil zenean, berriz, Benidormen geunden, artean shock egoeran, Donald Trump aukeratu zutelako AEBetako presidente.
Harrezkero, ez dut gogorik izan ezer idazteko. Behin eta berriro entzun dut Cohenen musika, eta zenbait bideo ikusi ditut, harekin egindako elkarrizketekin. Gaur arte.
Erabaki dut gure Leonard zaharrak merezi dituela lerro batzuk blog honetan, eta Santamas egunean anai-arrebok berriro elkartzen garenean, kafe irlandarra edango dudala Montrealgo seme unibertsalaren omenez. Lehaim, Leonard, zure osasunean eta gure atseginean!
